"Kimsesizdim.Çıkılmış bir yolun ilk durağında bir mevsim bekledim durdum.Çünkü ben aşkın bütün çağlarından geliyordum."Murathan Mungan
Bir insan ölürken ne düşünür? Ya da ona bunu düşündüren nedir?
Bir filmin sonu, bir şarkının ortası ya da bir hayatın başı.
Nasıl bir çaresizlik o?
Sevdiğin kişiyi geride bırakırken bir daha dönme şansının olmamadığını bile bile nasıl bir sevmek o?
Geride bir hayat olduğunu bile bile gitmek.
O kişinin sensiz neler yapacağını düşündüğün o minicik zamandaki huzur nasıl bir umut?
Ya da senin bunu düşünmeni sağlayan aslında hiç olmayan umut nasıl bir gerçek olmayan ruh?
Belki de mesele o an ne düşündüğün değildir?
Geride bıraktığın, yaşarken heyecandan bakamadığın o kişinin sensiz devam etmesi hayata nasıl bir bencilce kıskanma?
Veya benim bu satırları yazmama sebep olan düşünce nasıl bir büyülenmiş gözyaşı?
Bir günün ilk ışıkları, bir gecenin yarı aydınlık ortası ya da sonuna çoktan geldiğin o şarkının en sevdiğin kısmı.
Ne yapacak o sensiz?
Bunu bu kadar rahat düşündüren o bencil huzursuzluğun uykusu.
‘’Dönmeli, geri gelmeli, o sevdalar çağı.’’ Arthur Rimbaud
Yorumlar
Yorum Gönder