Gülümsedi sonra, burukça bir tebessüm yayıldı yüzüne. O tebessümle hatırlanmak istiyordu. Tekrar gülümsemeye çalıştı, ama boğazındaki düğüm bir türlü çözülmüyordu.
Donarak ölüm en tatlı ölüm derlerdi de inanmazdı. Sırasıyla her aşamayı yaşadı; isyan etti, kabullenemedi, kabullendi, acı çekti, nefret etti, özledi en sonunda tatlı bir hissizlik sardı her yanını. En kötüsü de buydu işte. Bu hissizlik, nefret bile etmemek bir insandan nefret bile etmiyorsanız dönülmez yolun sonuna gelmiş ve paralel evrene geçmişsiniz demektir. O defter kapanır, bir daha aynı insan olamazsınız asla. Belki gözlerini dolduran kaybettiği benliğini bir daha bulamamaktı. Ama bulmalıydı. Kalbinin sızısı dinmeyecekti yoksa. Ne demişti bir yazar: "Sevdikleriniz ile kalplerimiz arasında görünmeyen ince bağlar vardır ve her ayrılıkta bu bağlar kopar" işte bu yüzden kalbimiz sızlardı. Ama o genç kızın kalbi düzelmeyecekti. Sızısı asla geçmeyecekti. Korktuğu da buydu işte. İnsan neden korkarsa o başına gelir derler. Doğruymuş. Neden korktuysak, neden kendimizi sakındıysak, hepsi başımıza geldi.
Büyüdüm,
acılarla tanış oldum. Hayat, temize çekilmeyi bekleyen okunaksız bir yazıymış
meğer. O yazıyı okumayı öğrendim. Okuduğum ilk kelime “anne” oldu. Binlerce kez
tekrar ettim, kalbime kazıdım.
Sen her şeyin üstesinden gelebilecek kadar güçlü bir kızsın. Okuyacağın daha çok yazı olacak. Hâtta bizlerin de... Lütfen pes etme ❤️
YanıtlaSilAcı çekmek bize çok şey öğretir. Her göz yaşı kulağımıza fısıldar hayatı. Her yakarış bir yerden sonra sayfalarca kelime olup çıkar karşımıza.. Acı bizi besler, yoğurur ucu bucağı gözükmeyen bu yolda bize yoldaş olur. Mutluluk kadar aldatıcı değildir. Öfke kadar parçalamaz bizi. Her güzel şeyin ardında bir turam hüzün gizlidir mesela. Her düzenin ardında bir kargaşa vardır. Her tablonun kumaşında ilmek ilmek acı örülüdür. Umarım acını her zaman kabul edebilir ve onu dönüştürebilmek için gerekli olan gücü içinde bulursun canım arkadaşım..
Sil