Sessiz Hayatlar / Hediye Sarıbaş

foto: Leyla Yıldız

Hani derler ya hep: bir şair yahut yazar sözcüklerin gücünde bulur ilhamı, huzuru. Doğrudur da zaten. Onlar için kimi zaman bir sözcük, kimi zaman da bir harf bile yeterlidir. Sözcüklere fısıldayan ustalardır onlar. Bir harfin içindeki umut ışığında gizlidir küçücük bir ilham kaynağı. Bu sadece yazar yahut şair için mi geçerlidir? Tabii ki hayır. Bir fotoğrafçı da aynı duyguları paylaşır fotoğraflarıyla. Sessiz birer kare gibi görünseler de her fotoğrafın kendine özgü güzel bir hikayesi vardır. En güzel anıları ölümsüzleştirmenin bir yoludur fotoğraf.

 Her bir fotoğraf, kulağına bir şeyler fısıldar insanın. Sen o an nasıl görmek istersen o hali alır. Fotoğraf duyguların da tercümanı değil midir aslında? Bazen bir kare bize mutluluğu yansıtır, bazen de o hayatın içindeki acıyı. Yani bir fotoğraf mutluluğun ya da yaşanmış acıların sessizleştirilmiş hali değil midir? Kimileri için bakmak ve görmektir. Fakat kimileri için de sessiz birer destanı yaşamak gibidir fotoğraf.