Savaş ve Çocuk / Aleyna Öğüt

Savaşta büyüyen çocuklar ah ne kadar da bahtsızlar. Ben etrafımda ufak bir kavga çıktığında bile gergin bir hale bürünüyorum. Hey Allah'ım savaş içinde büyüyen çocuklar var. O çocuklarla beraber yok olup giden bir hayat. O çocukların umutları... O çocukların hayalleri... Düşününce anlıyor insan ne kadar kötü olduğunu. Bakıyor resme uzun uzun. İç burkuyor biraz, gözleri dolduruyor. Sonra insan şükrediyor yaşadığı hayata. Pişman oluyor sebepsiz mutsuzluklarına. Ama tabi insandır bu duyguları anlıktır. Ağlar veya üzülür ama geçer sonunda. Hayatına döner yine en ufak şeyde sinirlenir, yine kahreder. Peki ya yoksullukta, kavgada , savaşta büyüyen çocuklar ne yapsın? Kendilerine hayvanları dost bilen çocuklar. İnsanlardan umudu kesip en çok hayvanlara güvenen çocuklar. Hayvanların insanlardan daha güvenilir olduğunu küçük yaşta anlayan çocuklar. Onlar ne yapsın sorarım size? Köşe bucak saklanan gizli gizli ağlayan çocuklar. Kendini sadece yanındaki hayvan dostuna anlatabilen çocuklar. Yoksul çocukları düşündüm, savaş çocuklarını. Bir kez daha şükrettim hayatıma. Ne kadar şanslıyım dedim kendi kendime. Her insanın hayatında ufak sorunlar olabilir. Ama önemli olan onlarla başa çıkabilmektir. Başa çıktıkça güçlenir insan. Kimse üzmesin kendini, herkes sevsin hayatını, hayatındaki insanları. İyi davransın onlara özellikle çocuklara.Çocuklar melektir, en saf varlıktır onlar, herkes bilsin bunu...