Çocuk Kal Kalbim /Elif Taşkın

 

Hâlâ çocuğum. Çocukluğumdan hiç bıkmamışçasına hayal penceremi açıp gökyüzüne merdiven dayayarak yıldız topluyorum hâlâ. Çocukluğu unutmayayım diye ilk kez seven bir çocuğun sevincini ve masumiyetini saklıyorum içimde. Bu hayatta biraz zor oluyor tabi. Artık bahçede çiçeklerden seviyor sevmiyor yapan çocuklar yerine bilgisayar oyunlarına kendini adamış çocuklar var. Ama ben yine de çabalıyorum. Çabalarken sanki fırtına anında kanat çırpmaya çalışan bir kuş gibi hissediyorum kendimi. Çünkü bazen yapmam gerekenler için çok geç olabiliyor. Ve bu geç kaldığımız şeyler olmadık zamanlarda karabasan gibi çöküyor üzerimize. İşte o zaman yüksekliğini tahmin edemeyeceğimiz uçurumlardan atmak zorunda kalıyoruz kendimizi. Yanlış seçimleri doğru görüyoruz. Düşmeyelim diye ellerini uzatan kişilerin ellerini itiyoruz. Kendimizi hayatın içindeki hiçlik bataklığına bile isteye sevk ediyoruz. Bazen düşünüyorum. O kadar şeye rağmen hala geçmişimde güzel anılarımın olabilmesi garip geliyor. Bazen de yaşarken küçük tebessümler yaratmayan şeylerin sonradan ıslak yanaklarımla çok güzel olduğunun farkına varıyorum. O an hiç kimsenin ulaşamayacağı yerlere gitmek ve sadece hayal kurmak istiyorum. Mesela denizin üstünde sallanan vapurlar gibi olan gökyüzündeki bulutlara oturup bütün şehri bir bakmayla görmek istiyorum. Baktığımda şehir çocuklarının tahta balkondan kilim silkelemesini görmek istiyorum. Ağaçların kuruyken bile çiçek açmasını. İstiyorum ki rüyalarım kalbimde kalmasın. Ama yaşadığımız dünyada bunların tekrar olabilmesi görmeyen bir çocuğa gökkuşağını anlatmak kadar imkânsız. Her ne olursa olsun ben tekrar yağmura karşı kollarını makas gibi açan küçük çocuk olmak istiyorum. Yine de nereye gidersem gideyim kaybolduğum tek yer hâlâ kendi küçüklüğüm, hâlâ kendi kalbim.