 |
| foto: Eduardo Asenjo Matus |
Her gün aynı saatte çıkıyorsun evden, senin çıkacağın saatte sokaklar bomboş oluyor. Önüne bakarak yürüyorsun, arkana dönüp baksan beni göreceksin. Saçların sen küçükken sarıydı, şimdi kumral olmuş. Annenin saçları da o renkti. Bir kere bile dokunamadım o güzel saçlarına. Sabahın ilk ışıklarında bir yere yetişmeye çalışıyorsun. Bir işin olmasına seviniyorum, çalışmak insanları gereksiz üzüntüden uzak tutar. Biraz yürüdükten sonra bir kafeye giriyorsun. Önce dışarıdan izlemeye çalışıyorum seni, sonra içeriye giriyorum, bir masaya oturuyorum. Burada çalışıyorsun. O kadar güler yüzlüsün ki gülümserken mavi gözlerin ışıl ışıl parlıyor. Bana gülümseyerek ne istediğimi soruyorun, içimi ısıtacak bir kahve istiyorum. Zamanında baba sevgisiyle içini ısıtamadım ama şu an senden içimi ısıtacak bir kahve istiyorum. Üzülüyorum sensiz geçen yıllarıma. Akşam oluyor. Kafenin kapısını kilitleyip ilerideki markete giriyorsun, elinde torbalarla çıkıyorsun. Az ilerideki köpeğin yanına çömelip ona mama veriyorsun. Merhametlisin, tıpkı annen gibi.
Seni ancak uzaktan izleyebiliyorum kızım. Karşına çıkmaya yüzüm yok. Belki bir gün...
#GençYazar
Yorumlar
Yorum Gönder