Gözlerim yanıyor yeni bir güne başlamak istemiyoruz. Yorgunluk kelimesinin anlamını bilmezmişim önceden ne kadar yoruldum desem de yorulmazmışım aslında.
Yorgunluk ikiye ayrılır birincisi fiziken yorulup ruhen mutlu olmaktır. İkincisi ruhen yorgun olup fiziken mutlu olmaktır ama ben bunların hiç birinde yer almıyorum. Vücudumu hissetmediğim zamanlar oluyor.
Her saniye korkan kalbimle nereye kadar gidebilirim bilmiyorum. Yürüyorum ama ayaklarım benimle mi bilmiyorum. Herkes kendi halinde takılıyor sanki. Başım, gövdem, kollarım, parmaklarım ayrı birer vücut parçası sanki. Vücut olmayı, bir olmayı unuttuk mu yoksa sevgili serçe parmağım?
Hiçbir şeyin geçmeyeceğini bildiğim halde bu halimden vazgeçemiyorum... Devam ediyorum. Uyusam geçer belki diyorum uyuyamıyorum. Geceleri uykular az gelirdi, geceler çok kısa diye yakınırdım. Anladım ki değilmiş. Büyük bir karanlık içinde düşüncelere dalmak için bir gece çok uzunmuş ya da ağlamak için bir gece oldukça uzunmuş. Yapmayı sevdiğim şeyleri de yapamaz oldum, kendimi kaybettim kendi benliğimde.
“Ne içindeyim zamanın ,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpare, geniş bir anın
Parçalanmaz akışında.”*
Ben, kendim ve biz olarak uyumaya çalışıyorum.
*Ahmet Hamdi Tanpınar
Yorumlar
Yorum Gönder