Sabahın erken saatlerinde kalkmıştım. Çünkü korkuyordum, hayattaki tek korkum belki bugün gerçekleşecekti. Gece boyunca hiç uyumamış, önümdeki arkadaşlarımın insanlar tarafından nasıl alındıkları, nasıl vahşice götürüldükleri, beni nasıl terk ettikleri aklımın bir an olsun çıkmıyordu. Şimdi ise ben en öndeydim ve sıradaki alınacak pet bardak bendim. Ben plastikten yapılmış, ucuz ve bir sefer kullanıldıktan, daha doğrusu harcandıktan sonra çöpe atılan bir pet bardaktım. Hayata neden bir pet bardak olarak geldim de bir cam bardak olarak gelmedim diye düşünmeden edemiyordum. Onlar çünkü çok şanslılardı. Bir kere tek kullanımlık değillerdi. Kullanıldıktan sonra kaynar suda güzelce yıkanırlar ve durulanırlardı. Bize üstteki raflardan öyle bir bakarlardı ki bakışları ile bile yerin dibine sokarlardı. Bir de bize bir gülüşleri var iğrenç hissetmememiz imkânsızdı. Yani şöyle açıklasam daha iyi olacak. Bizler (pet bardaklar) fakir, onlar (cam bardaklar) zengindi.
Güneş doğalı iki saat olmuştu. Etraf yavaş yavaş kalabalıklaşıyordu. Bulunduğum yer çok başarılı avukatların ofisiydi. Günde en az yirmi pet bardak çöpe gidiyor ve yok oluyorlardı. Bizleri en çok su içmek için kullanıyorlardı. Henüz bir ses seda yoktu. Her an biri gelebilir ve beni alabilirdi. Vakit ilerledikçe korkum artıyordu. Önümdeki iki insanın konuşmasına şahit oldum. Onlar şöyle diyorlardı:
-Ben kendime su alacağım. Sen de bir şey ister misin?
-Bana da su getirsen güzel olur.
-Tamamdır, hemen getiriyorum.
İşte tüm hayatım boyunca korkuyla beklediğim o an gelmişti. Ne yapacaktım şimdi?
Gözümü kapattım ve kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Ama gözümü açtığımda o insanın yavaş yavaş bana doğru geldiğini görünce her yerim titremeye başladı. Sakince terli elleriyle beni avuçladı ve içime su koymaya başladı. Cam bardakların bana alçakça baktıklarını gördüm ve bir an önce bu işkencenin bitmesini diledim. Artık korkmuyordum, hazırdım. Güzelce o pis ağzıyla benden su içtikten sonra çöpe yöneldi ve beni bıraktı. Çöpe düşmeden, ortadan kaybolmadan önce düşünmeye başladım. Şimdi ne olacaktı, nereye gidecektim, yoksa yok mu olacaktım?
Yorumlar
Yorum Gönder