“Anlatacaklarım var. Bilmediğim bir dilde söyleyeceklerim var. Hiç kullanmadığım kelimelerle kurulmuş cümlelerim var. Tarifini bilmediğim heyecanlar kuşatıyor usulca her yanımı.”* Sarsıyor bedenimi, en çok da ruhumu. Boğazım düğümleniyor her nefesimde, ciğerlerim yırtılıyor. Belki de kimsenin keşfetmediği bir kıta gibiyim. Her yanım deniz, boğuluyorum belirsizliklerde ya da her yanım toprak gömülüyorum usulca sessizliğe. Mabedim karanlık, özgürlüğümde ışık var. Sevincim var, kanatları gökyüzü olan sevincim. Yüzümden eksik olmayan tebessümüm var. Tebessümüm bir kız çocuğunun sevinci. Enkazların altında kalmış hayallerim var. Hayallerim kar tanesi. Beni ben yapan keşkeklerim var. “İyi ki”lerim var. “İyi ki”lerim, çölü bekleyen yağmur. Keşkelerim, ağaçların bulutlara özlemi. Kıyıya vuran kırgınlıklarım var. Kırgınlıklarım, meçhul yolcuların ayak izleri. Sırtımda durmadan kanayan bıçaklarım var. Kanayan yaralarım, sürgüne gönderilmiş bir ırmak. Kimselere emanet edemediğim umutlarım var. Umutlarım, gökyüzüne salınmış bir balon. Beni ben yapan her şey bu satırlarda. Beni ben yapan her şey bu satırlarda yok.
*Gökhan Özcan
Yorumlar
Yorum Gönder