Yazamıyorum artık...
Ne oldu bilmiyorum. Bir sözcük geliyor dilime, söz oluverip uçamıyor. Birkaç harf düşüyor kalemime. Kalemi elimde tutamıyorum. Kâğıt parmaklarımın arasından düşüyor.
Yazamıyorum artık...
Bir şey var beni engelleyen. Bir ses bir his... Mesela tam "Yazacağım" deyip alınca elime kalemi hislerim yüreğimden kayıyor. Sonra Oğuz Atay'ın 'Tutunamayanlar'ından biri oluveriyorum. Kendimi ansızın bir kitabın içinde buluyorum.
Yazamıyorum artık...
Gündüz gördüğüm çocuğu, gece gördüğüm gökyüzünü unutuyorum birden. Ne yazacağımı unutuyorum. Aklıma olamadıklarım geliyor. Mesela bir yıldız veya bir kar tanesi... Ya da niçin bir bulut değilim ki? Unutursam ne farkım kalır balıklardan? Düşünmekten kendimi bulamıyorum.
Yazamıyorum artık...
Okuyabiliyorum, yürüyebiliyorum dahası bir çiçeğe dokunabiliyorum. Ancak yazamıyorum. Tükeniyor ezberimdeki alfabe. İnsanlar, sesler, kuşlar, nefesler tükeniyor. Sadece ben kalıyorum. Sanki elimdeki kalem dahi uçuyor gözlerimin önünden.
Yorumlar
Yorum Gönder