Bir insanı böylesine kırabilmek mümkün mü? Mesela sen, kaç insanı incittin hayatında? Kaç insanın kalbinde derin yaralar açtın? Kurduğun hayalleri yıkan birisi, düşlerine misafir olan da mı olmadı? Yüreği ağrıyan, gözleri kan çanağına dönen bilirmiş en çok aşkı. Sahi, öyle mi? Geceler boyu uyumayıp yerle bir olan hayallerine ağladın mı hiç? Senin uğruna gözyaşı döküldü mü diye düşündüğün oldu mu karanlığın sessizliğinde? Vicdanının çığlıklarına kulak verdin mi avaz avaz bağırırken? Rüzgâra karşı yürürken alamadığın nefeslerin hesabını yaptın mı? Kaç tan vaktine göz kırptın sabah mahmurluğunla? Hayatında hiç görmediğin denize karşı kaç kâğıt doldurdun? Kaç şarkı ezberledin uyumaya çalışırken?
Kapat artık gözlerini. Sil o yaşları. İnsanlarda değer verdiğin kadar yerin yok belki. Keşke diyerek başladığın cümleleri bir neyse ile bitiriyor olabilirsin. Evet, bazı keşkeler güzel olabiliyor. Ama şunu unutma ki kimse senin bir keşkeni dahi hak etmiyor. Sarılıp gözyaşlarınla ıslattığın yastığına iyi davran artık. O sevmediğin gecelerle dost olmayı, vicdanınla anlayabilmeyi öğren. Şimdi tekrar düşün. Kırıldığın kadar kırdın mı kimseyi? Düşlerini yok eden insana verdiğin değeri kendine ver biraz. Zamanla alışacaksın. Bir damla yaş yerine bir sayfa daha yazacak, alışacaksın. Kendini önemsediğin vakit mutluluğa ulaşacaksın. Ve sen, hayata yeniden başlamanın bir yolunu bulacaksın.
Yorumlar
Yorum Gönder