SEN YOKTUN/ Nur ALTINDAĞ

Sen yoktun güvercinler uçarken

Yüzlerce kelime kanat çırpıyordu yüreğimde

Yüzlerce kez batıyordu güneş

Bazen elma kokusu oluyordun

Bazen yağmurdan sonraki toprak…

Sen yoktun menekşeler açarken
Sularda gizlenmiş bulutlu sözcükler vardı sadece
Kendi rüyasına koşuyordu herkes
İçimde sağ kalmış onca yarayla birlikte

Kıpkızıl güllerin arasından geçiyordum...

Sen yoktun yüreğim okyanuslara batarken
Buzdağlarına çarpmıştı sözcüklerim
Zihnimdeki sana ait bütün resimler
Yüzümün elifinde ince bir çizgiydi artık…

Sen yoktun mevsimler bana bir öykü biçerken
Sarı bir mevsim başlıyor
Artık, hazan vaktinde
Uzak saati susmanın…