Her an büyüdüğümüzün farkına vardığım o ilk andan beri koca bir hayal kırıklığı içerisindeyim anne. Büyümenin verdiği o ağırlık içinde eziliyorum. . . Hayat beklediğim gibi, insanlar düşündüğüm gibi ve büyümek aslında o kadar da eğlenceli bir şey değilmiş anne. Beni kucağına alabildiğin zamanlar ne kadar da güzeldi; yorulsam tutacaktın elimden, biraz ağlasam kucağına alacaktın ve ben karnımın her daim tok olduğuna emin olacaktım. Çünkü annemdin sen, anneler çocuklarını aç bırakmazdı.
Şimdi yorgunum anne, tek başıma kaldığımı hissettikçe daha da ağır geliyor bedenim. Yine tutar mısın elimden? Gözümden akan bir damla yaşa dayanamayıp kızsan da yine alır mısın kucağına? Özledim seni, hayattaki tek korkumun seni kaybetmek olduğu o zamanları özledim. Sahi büyümek ne zor şey, büyüdükçe daha çok şeyden korkmaya başlıyor insan. Korkuyorum anne, çok korkuyorum yine koynunda saklar mısın beni?
Dünya hep mi böyleydi anne? Kan ve barut kokuyor yeryüzü. Bunca pisliğin içinde nasıl temiz kalır insan? Ne de güzeldi aldığım tek kokunun senin cennet kokun olduğu zamanlar…
Uyumadığımda veya az yemek yediğimde kızdığın günlere götür beni anne. O zaman affetmen daha kolay olurdu belki, büyüdükçe insanın kabahatleri de büyüyor. Sanırım büyüdükçe benden beklentilerin de artıyor. Sana layık olamadığım düşüncesi altında ezilmek çok zor anne. Küçükken pişmanlık nedir bilmezdim, şimdi biriktirdiğim pişmanlıklarım var. En büyük pişmanlığım da oyun oynadığım o kadar zaman içinde keşke biraz daha uyuyabilseydim kucağında. Ya da keşke yemeklerimi hiç yemeseydim de hep koştursaydın peşimden, hiç bıkmazdım ki senden.
Büyümenin tek güzel yanı var anne; artık dertlerine ortak olabiliyorum. . Sen de başını göğsüme koyup tüm dertlerini unutabilirsin, çünkü büyüdüm ben ne kadar kabul edemesem de. Büyüdükçe annen sana muhtaç olur, sen özgürleşirsin, diyorlar. O nasıl bir şey anne, çünkü ben sana hep ilk günkü gibi muhtacım…
Özür dilerim anne; seni kırdığım her gün için, seni öpmediğim her an için, seni mutlu etmek yerine başka insanlarla ilgilendiğim her saniye için… Şimdi gel tut ellerimden yine meydan okuyalım dünyaya, sarıl bana hiç büyümemişim gibi ve bak yüzüme her zaman aynı saflıkta olduğumu bilerek. Anne seni çok seviyorum, sevdiğimi söylemediğim her gün için özür dileyerek…
Yorumlar
Yorum Gönder