Sonbaharı sevmiyorum artık. Anlamıyorum , yaprakların birer birer ağaçlarını terk etmesini biz neden bu kadar abarttık. Ayrılık mevsimi derken sonbahara gözümüzün önüne gelen terk edilmiş ağaç hüznünü kimin yüzünde unuttuk. Turuncuları , kırmızıları , sarıları ; mavilere , yeşillere , kahverengilere nasıl değiştik. Ayrılık mevsimi derken sonbahara bir vuslatı nasıl göz ardı ettik. Ağaçlarını birer birer terk eden yaprakların toprağa kavuşurken ki sevincini neden görmedik. Görmek mi istemedik ? Nedendir acıya bu denli bağlılığımız. Toprağına kavuşan yaprakları neden bir bir topladık. Belki yaprak değildi terk eden ağacı. Belki ağaç kovuyordu ona bağlı olan yapraklarını. Belki bu yüzden şekil şekildi yapraklar. Kıvrılmışlardı , kırılmışlardı. Belki rüzgar uçururken zar zor sığındıkları yerdi toprak. Belki de tek istedikleri toprağa sığınıp kalp kırıklıklarını unutmak. Bu yüzden ayrılığın değil. Acının mevsimidir sonbahar. Sevmiyorum dedim ya yalan söyledim. Acısından seviyorum sonbaharı diğer mevsimlere inat. Asıl olan her açıdan bakmak. Bütün mevsimlerin acısı vardır ama en zorudur sonbahar olmak.
Yorumlar
Yorum Gönder