MAZİNİN ÇOCUĞU | Ayşenur Gül GÜRBÜZ

Bir çocuk gördüm mazinin sokaklarında. Bir sağa bir sola bakınıp duran ama her ne kadar baksa da olduğu yerde kalan bir çocuk. Ağlıyordu bu çocuk, gözlerinden birer birer süzülen damlalar inci olup da dökülüverirken saklamaya çalışıyordu korkularını, gülümsüyordu. Kayıptı çünkü bu çocuk, geleceğine geçmişini, geçmişine de geleceğini sığdırmış olmaktan yolunu bulamaz olmuştu. Bir yabancı yaklaştı bu çocuğa ve dedi ki “Ver elini çıkalım bu anılardan, yenilerini var etme yolunda yol alalım en baştan." dedi. Çocuk daha çok ağlamaya başlamıştı. Bilmiyordu çünkü anılardan başka bir yerde yaşamayı bu çocuk. Bilmiyordu anılarını silip atmayı. Ama çocuk çok yorgun, çok susamıştı ilgiye. "Öğrenirim.” dedi, yabancıya ve çıktı mazinin sokaklarından. Üşüyordu çocuk, yüreği üşüyor, gözleri üşüyor, elleri üşüyordu artık. Hissetmeyi öğreniyordu en baştan, yeni duyguları, yeni rüzgarları öğreniyordu. Yeni bir hayata attığı ilk adımıydı, korkuyordu, özlüyordu ama en nihayetinde yürüyebiliyordu yeni sokaklarda. Artık susmuyordu, ağlamıyordu çünkü yarınlara umutlu bakabiliyordu. Bu çocuk hiç büyümek istemiyordu çünkü büyümek aşkı öldürüyordu...