Bu hazan vaktinde, solmuş yapraklar eşlik ediyordu sensizliğime. Yağmurlar ağlıyordu gidişine; güneş bile yüzünü göstermeye korkar olmuştu.
Her başlangıcın bir sonu, her aşkın bir ölümü var derler ya, ben yeşil bir aşkı gömdüm sen giderken.
Düşledim seni uçan kuşlarda,
Düşledim seni yağan yağmurlarda,
Düşledim seni sensizliğinde sevgilim...
Yaz günü bir yaprak olup sonbaharı özlediğimi sen nereden bileceksin. Rüyalarımda görme umuduyla her gece yastığa başımı koyup güneş yeni bir güne daha göz kırparken hayal kırıklığı ile uyanmayı…
Sen yokken kuytu köşelerde yetim sessizliklere sarılırdım bana seni anlatsınlar diye. İşlerdi sensizlik de sessizlik gibi her zerreme...
Unutmadım, unutamam gökyüzünü kıskandırırcasına mavi olan gülüşünü...
Yorumlar
Yorum Gönder