Senin yanın en aydınlık beyazımdı benim.
Bütün renkleri birleştiren bir aydınlıktın sen.
Küçük bir çocuktum senden önce.
Rüyalarım, yarınlarım ve korkularım vardı.
En mutlu günlerimin miladı oldun sen.
Sendin gecemi gündüze çeviren, kışımı bahara döndüren.
Artık korkuyorum sevgilim.
Hani, her aşk bitermiş derler ya bizimki de biter mi sevgilim?
Bir ayrılık fırtınası, içimde ötüşen kuşları da alıp gider mi sevgilim?
Hani sana miladım dedim ya takvim yaprakları gibi bitersek ne olur bize?
Bu aşk da biterse ve benim en aydınlık beyazım giderse, kör olursa rüyalarım...
İşte o yüzden çok hem de çok korkuyorum sevgilim.
Şimdi, uçurtma uçuran küçük bir çocuğun sevinci kadar mutlu ve bir o kadar kaygılıyım.
Ya uçurtmamın ipi koparsa; kaybolursa yüreğim gökyüzünde?
Yorumlar
Yorum Gönder