Yine uykusuz geçen gecenin sabahında uyandım odama dolan aydınlıkla. Odam aydınlıktı ama ben karanlıktım. İçimde bir şey eksikti... Neydi bu eksik olan şey doğrusu ben de bilmiyorum. Belki umut, belki mutluluk, belki de sendin. Eksikti bir şey ama neydi bu?
Ben içimdeki eksiklikleri hep yanlış parçalarla doldurdum. Hani bir yapboz parçasını yanlış bir yere koyarsın ya tamamlayamazsın yapbozu; işte ben içimdekileri yanlış parçalarla tamamlamaya çalıştım. Beceremedim, başaramadım, tamamlayamadım...
Aslında bu eksiklik sendin, bunu biliyordum; ama dile getirmek istemiyordum. Ben seni bekledim her durakta. Bu şehirde seni beklemediğim durak kalmadı ama sen hiç durmadın... Çünkü hep doluydun.
Hani insan yanlış yola girer ya bende yanlış kalbe giden yola girdim. Acaba bu yol gideceğim yere götürür mü diye tereddüt eder ya insan bu yolda... Ama yine de şansını dener çünkü ufak bir umut vardır içinde. Ben de senin kalbine giden yolda ufak bir umutla yürümeye devam ettim, belki doğru yere çıkar diye...
İşte ben hatayı burada yaptım yani o yola girmekle, o umuda kapılmakla...
En büyük hatayı nerede yaptım biliyor musun?
Seni sevmekle...
Yorumlar
Yorum Gönder