Hayat çizgisinin üstünde bir harf idim. Silindim.
Ölümün kıyısına yazmıştın oysa beni.
Derken ölüm bile istemedi beni kıyısında.
Yalnız bıraktı. Güneşinin olmadığı gökyüzünde yalnız kaldım. Sadece adın vardı, bir de yıldızların.
Anlamsız ve anlamsızlaşmaya devam etmekte olan her ne varsa bir çığlığa dönüşüyor.
Zaman durdu, saatin tik tak sesleri var sadece.
Gerçek hayatlar soluyor. Rüyalarımız öldükten sonra.
Salalar duyulmayacak kısık sesle veriliyor.
Olsun, ben herkese haykırmıştım zaten.
Kimse duymak istemese de.
Son bir kez koyu lacivert yıldızlı gökyüzünden sesleniyorum. Senin olmadığın yalnızlıklardan...
Unutulmuş tozlu bir ansiklopedi gibiyim.
Her zaman buradayım ama hiç bakışlarında değil…
Hep ihtiyaç duyuyorsun bana ama hiç yanında değilsin.
Yorumlar
Yorum Gönder