Hayatımdaki değişimlerin mimarı olan güzel öğretmenlerime…
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Bütün çiçekleri getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer,
Bütün köy çocuklarını getirin buraya.
Köy öğretmeni Şefik Sınığ’ın son sözleriydi. Cahit Külebi’nin dizeleriyle ölümsüzleşti dünyanın en güzel bahçıvanı. Öğretmenlik, çiçek yetiştirme mesleğidir; tohumları toprakla buluşturup sabırla ihtişamlı çiçeklere dönüştürme sanatıdır. Umutsuz ve yere düşmüş yıldızları gökyüzündeki yerine gönderen yürekli insanların mesleği. Hayatın formüllerini altın sözcüklerle veren, kömürü elmasa dönüştüren simyacıların uğraşıdır öğretmenlik.
Öğretmenlik; dikenleriyle, yapraklarıyla sevginin, barışın ve hayallerin renginde gül yetiştirme sanatıdır. Öğretmenlik “Siz bu ülkenin geleceğisiniz” cümlesini anlamlı kılan, umut ve bilgiyle bir medeniyet inşa eden kutlu yolcuların mesleği…
Öğretmenlerimiz hayatın yol ayrımlarında karşımıza çıkarlar. Yolumuz onların sözleriyle aydınlanır. Ömrümüz onların dualarıyla bereketlenir. Öğretmenlik, yüreği sınıflara sığ-mayan insanların mesleğidir. O insanların mesleği olmalıdır. Çünkü öğrencilerin hepsi farklı renktedir. Kimisi hayallerin peşinde koşar, kimisi gerçeklerin acılarına bürünür, kimisi gecenin karanlığından çıkamaz, küçük yıldızlarla kandırır kendini. Hepsinin yüreğine bir öğretmen eli değmiştir. Hepsine umut aşılamıştır öğretmen.
Öğretmenler, öğretmenlerimiz, bizleri olduğumuz gibi kucaklar, eksiğimizi tamamlar. Karşıdan karşıya geçerken hani küçükken annelerimiz ve babalarımız tutar ya ellerimizi, büyüdüğümüzde onlar bıraktığında öğretmenler tutar elimizden. Ve bir gün o elleri öyle bir öğretmen tutar ki tüm hayatımız değişir ve insan oluruz…
Yorumlar
Yorum Gönder