Ben akşamları sevmem, diyor Karanfil bir gece vakti. Bir şarkı dinliyor… Bir yalnızlık meselesi... Dokunsam ağlayacak, dokunmuyorum. Sar baştan aynı şarkı. Bir efkâr meselesi... Susuyorum.
Sorsam diyorum, bir başlarsa anlatmaya tesellisi yok biliyorum.Susuyorum. Bir demli çay daha koyuyorum, akşamlar uzun biliyorum.
Ben ona Karanfil diyorum. Karanfil diyorum devamı gelmiyor. Bir başlasam cümleye, belki geçecek her şey. Ama susuyorum. Ve susuyor, konuşmaya takati yok.
Susuyoruz.
Karanfil benim abim.
Ne zaman gelecek zamanı, ne zaman büyüyeceğim ve ne zaman konuşacak benimle?
Karanfil benim hayattaki tek abim.
Ve sığındığım tek liman.
O da beni böyle görmeliydi. Belki merhem olamam ama ben ağlarım onun yerine, ben üzülürüm, ne bileyim yaparım mutlaka bir şeyler.
Susuyorum.
Ben abi demem normalde. Karanfil dememe kızmaz. Belki sevmez de ama kızmaz buna.
Abi diyorum şaşırıyor. Anlatana kadar gitmiyorum ve sormuyorum da diyorum. Sonra susuyorum.
Gülüyor biraz. Müthiş bir gülüş. Ve sonra ağlıyor. Hıçkıra hıçkıra ağlıyor, abim. O ağlarsa ben durur muyum, ben de ağlıyorum. İnsanı en iyi kardeşi anlar, anlıyorum.
Mesele bir yalnızlık meselesi değil. Anlıyorum.
Biliyorum o da özlüyor.
Susuyorum.
Susuyoruz.
Yorumlar
Yorum Gönder