bir güvercinin kanat çırpışıyla uyanırdı sabah,
bir sevgi filizi dans ederdi çalılıkların ardında,
ortaçağdan kalma, yıpranmış, gölgeli anılar canlanırdı,
sessizlik ürpertici bir şarkı söylerdi,
paslanmış hayatların cenazesinde.
acılar okşuyordu,
bedenimizdeki buzlu ruhları,
sevgi yerini umutsuzluğa terk etmişti.
ceylan gözlerindeki sessizlik, buğulanmıştı.
yine çağlıyordu,
şehrin omurgasındaki hüzünlü akarsular.
yarın, güvercinler kanat çırptığında,
fikirlerim intihar edecekti
ve sen, ölümsüzlüğe kavuşmak için
ölümü tadacaktın.
tıpkı benim sana kavuşmak için
sensizliği tatmam gerektiği gibi...
Yorumlar
Yorum Gönder