YALNIZLIK / BÜŞRA TOPÇUOĞLU

Yine geldi kalabalıkların döküm zamanı

Tek tek, yaprak yaprak…

Masum bir güz anıydı,

Boşalıyordu kalbin koltukları.

Kimse kalmadı,

Anlaşılamayan bir derviş misali

Dışlanmıştı gerçeğin aynaları

Kimseye anlatamıyordu manayı, Hira’yı…

Susturmuştu bütün duyguları

Ve yürüyordu suskunluklara

Durmadan haftalarca

Geçti büyük ceviz ağaçlarının arasından.

En yorgun denizden daha yorgundu şimdi

İçinde kaldı bildikleri

Çıplak ayağında kan izleri

Damla damla titriyordu kirpikleri

Hiç ses uğramamıştı bu duraklara

Bir tramvay bile geçmezken

Sen geçtin durağımdan

Bir yangının külünde en koyu yalnızlıktı adın.