çöl, yanan bir telaş yumağı
cinnetin eşiğinde
yüzsüz bir şairdi hayat
en beterin karanlığında
tırtılın bıraktığı aydan iz
ufukta kayboluyor.
kozasında sessiz
dinleyenlerin birkaç rüzgârı esiyor sadece…
doğumu kanat çırpıyor
o sonsuz yeşil dünyada,
seyrediyor tüm dünya
bir fırtına çölün vahşeti
sarı, puslu bir cam kaplıyor önce
kum yutuyor gözleri
karanlığı görüyor aynalar...
gökyüzünü ele veriyor zaman
kimse umursamıyor
kimsenin zamanı kumdan değil
bir tek o ağlıyor…
Yorumlar
Yorum Gönder