Avuçlarımda hayal kırıklığı var,
Anlatsam anlar mısın?
Konuşsam duyar mısın?
Sarmayı beceremediğim yaralarım var benim. Kimsenin göremeyeceği yaralar, kimseye anlatamamağım yaralar. Koşuyorum bir hiçliğe doğru kaçıyorum geçmişimden, yaptığım hatalardan ama korkuyorum oysa benim için iyi bir şey değil mi bu? Her şeyi geride bırakıp yeni beyaz bir sayfa açmak, ama canım acıyor kalbim ağrıyor. Canımı çok yaktılar, anne yardım etsene bana! Canımı çok yaktılar anne kızın çok ağladı geceleri. Herkesin yüzüne gülerken içimdeki çocuk hıçkıra hıçkıra ağladı anne...
Bana "alışacaksın" diyorlar anne, istemiyorum bu acıya alışmayı. Unutmak istiyorum, yaram daha fazla kanasın istemiyorum. Yalnız kalmaktan korkuyorum herkesin bana sırtını dönmesinden korkuyorum. Oysa onlara sırtını dönen ben değil miydim? Onları bırakıp giden ben değil miydim? Belki de her yaramı açsaydım dost bildiklerime, böyle olmazdı. Herkes kahkalarla gülerken ben sessiz sessiz ağlamazdım. Gözyaşlarımla savaşmaktan çok yoruldum. Anne! Sen bana hep "güçlü kızım" derdin. Ben hiç senin yanında ıslatmadım yanaklarımı, o yüzden mi sarf ederdin bu kelimeleri. Anne duyuyor muydun geceleri odamdan gelen sessiz çığlıkları? Duymadın değil mi anne? Duymadın belki de elleri kan dolu dizleri düşmekten yaralarla arkadaş olmuş kızının ellerindeki kanı umursamadan tutmalıydın sımsıkı. Herkesin arkasını döndüğü kızına sen hep yanında olduğunu hissettirmeliydin. Gözyaşlarımı kendim sildim hep. Yaralarımı kendim sardım. Ayağımın altına cam kırıkları battı. Oturdum, sonra yine koştum. Yaralarıma yenisi eklendi ama ben durmadım koştum çünkü biliyorum ki kötü günler iyi günlerin habercisi. İnanıyorum ki güzel günler yakındır anne.
Yorumlar
Yorum Gönder