Akşama doğru Zorba'yla ateşin kenarında oturuyoruz. Başta ağzını bıçak açmıyor, sorularımı duymazdan geliyor. Sonra yemeği pişiriyor. Onun da dediği gibi makineye kömürü atınca canlanmaya başlıyor. Hava artık kararmış, binlerce yıldız gökyüzünde yerini almış...
Gökyüzünü izliyoruz. Bir yıldız yavaşça kayıyor. Zorba sanki bu olaya ilk kez şahit olmuş gibi heyecanlanıyor. Ben onun heyecanına şaşırıyorum. Sonra biraz da imreniyorum. Etrafımda olan bu minik mucizeleri görmezden geldiğim ya da tepkisiz kaldığımı fark ediyorum. Daha sonra Zorba santuru eline alıyor. Tellerine dokunuyor. İçimi bir sevinç kaplıyor demek ki santurunda gönlü var. Üstümde gökyüzü, kulağımda santurun ezgileri...
O an bağlı olduğum ipi bir süreliğine koparıp özgürlüğümün tadını çıkarıyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder