Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasındanKalbinin vuruşundan anlıyorum…Orhan Veli KANIK
Her gece yeniden doğar ay. Sonra yıldızlarını çağırır yanı başına. Yıldızlarla ayın gece üstü aşkı… Gecenin karanlığında kendi aşkını yaratmıştır ay. Mutlulardır ay ve yıldızlar. Hatta gece olunca güldüğünü görürsünüz ayın. Ve kıskanır onları güneş, katili olur yıldızların. Çünkü o da yanında istemektedir ayı. Yıldızlar gidince güneş, ay korkmasın diye aydınlatır yeryüzünü. Mutludur şimdi güneş. Yakmaz insanları o sıralar. O yüzden soğuktur gündüzün ilk ışıkları usulca indiğinde yeryüzüne. Güneş mutludur ama ay âşıktır yıldızlarına. Yok olunca onlar duramaz güneşin başucunda, yamacında. Gitmek ister ay ve intihar eder gündüzün en karanlık kuytusunda. Güneş kendini yakar o sıralarda. Acır canı. Bizi yakmasının nedeni acısıdır zaten o kadim ısısı da içindeki ateşten gelir.
Katıdır güneş. Kaskatı bir kalbi vardır. Öyle sürekli her yerde ağlamaz. Bazen çok gelir ona ayın acısı. Daha çok yanar. Ve yanı başındaki ayı önceden seyrettiği denizlere sarar. Onları yakar. Buharlaştırır. Ağlamak istiyordur ama ağlayamıyordur çünkü. O öyle yapınca dayanamaz sevdalısı denizin acı çekmesine bulutlar. Ve ağlarlar. Bulutlar ağlar, denizler yeniden dolar. Güneş bakar yeryüzüne. Kocamandır ya hemen görmez bulutların ağladığını. Kendinin ağladığını sanır. Bir de bakar ki ağlayan o değildir. Öyle olunca bırakır denizlerin canını yakmayı ve uyumaya karar verir güneş. Güneşler de uyur, ama tamamen sönmez ışıkları.
Bulutlar, doldurmak için denizleri biraz daha ağlar. Dururlar sonra. Bulutun ıslaklığı, güneşin ışığı derken bir mucizeyi haber vermek ister gibi gökkuşağı çıkar ortaya. Bulut bakar, deniz bakar, güneş bakar. Sonra, sonra bir başka gecede ay yeniden doğar. Doğar ve yıldızlarını çağırır yanı başına, yamacına.
Ay, geceler boyu aşkı anlatır gören gözlere, hisseden gönüllere. Gönlün aydın olsun, gözün aydın olsun, günün aydın olsun ey insan.
Yorumlar
Yorum Gönder